روز آتش‌نشانی فرصتی است برای یادآوری قهرمانانی که لباس‌های سوخته و دستان پینه‌بسته‌شان، روایتگر لحظه‌هایی میان مرگ و زندگی است. در این میان نام «مرحوم نامدار شریفی» هنوز برای مردم بندر دیر، مترادف با ایثار و فداکاری است. او در سال ۱۳۸۵، هنگام آتش‌سوزی یک کشتی در اسکله بندر دیر، با تمام توان به همراه همکارانش برای مهار آتش وارد میدان شد. روایت‌ها می‌گویند که شریفی تا آخرین لحظه جنگید، شعله‌ها را خاموش کرد، اما خودش در این راه جان باخت.
اما پرسش اساسی که سال‌هاست بر زبان خانواده و افکار عمومی جاری است این است: چرا باید چنین جانفشانی بزرگی پس از ۱۸ سال هنوز در مسیر دریافت درجه شهادت بلاتکلیف بماند؟ مگر جان او کمتر از جان آتش‌نشان دیگری است که به‌تازگی در کنگان با همین شرایط، «شهید خدمت» شناخته شد؟
خانواده مرحوم نامدار شریفی طی این سال‌ها بارها به شهرداری و دستگاه‌های مسئول مراجعه کرده‌اند؛ مراجعاتی که اغلب با وعده‌های بی‌سرانجام همراه بوده و هیچ پاسخی قانع‌کننده به آنان داده نشده است. این تعلل، علاوه بر بی‌عدالتی آشکار، موجب رنج مضاعف برای بازماندگان شده و اعتماد عمومی به عدالت اداری را نیز خدشه‌دار کرده است.
امروز، در روز آتش‌نشانی، یاد و نام نامدار شریفی باید نه تنها به‌عنوان یک خاطره تلخ، بلکه به‌عنوان یک مطالبه جدی زنده شود. اگر آتش‌نشانی شغلی سراسر ایثار و خطر است، پس چرا باید میان فداکاران این عرصه تبعیض روا داشت؟ چرا مسئولان شهری و ملی در قبال این مطالبه ساده، سکوت اختیار کرده‌اند؟
این گزارش یک مطالبه عمومی را بازتاب می‌دهد: تعلق گرفتن درجه شهادت به آتش‌نشان فداکار بندر دیر، نه تنها ادای دین به یک خانواده داغدار، که احیای اعتماد به عدالت و شأن اجتماعی آتش‌نشانان سراسر کشور است.
