هر شهری نیازمند نظمی پایدار و مدیریتی کارآمد است، به‌ویژه در مناطقی که مستقیماً با چهره گردشگری و زیست‌محیطی آن سر و کار دارند. ساحل شنی پرهام، که در جوار بازار روز چهارشنبه قرار دارد، به‌جای آن‌که نمادی از زیبایی و نشاط باشد، این روزها به صحنه‌ای از آلودگی، نابسامانی و بی‌تفاوتی تبدیل شده است.
بلافاصله پس از برچیده شدن بساط فروشندگان، ساحل مملو از کیسه‌های پلاستیکی، ظروف یک‌بار مصرف، زباله‌های غذایی و انواع ضایعات است؛ گویی هیچ سازوکاری برای جمع‌آوری و ساماندهی وجود ندارد. رفتگران زحمت‌کش شهرداری با کمرهای خم‌شده، ناچارند ساعت‌ها دانه‌به‌دانه زباله‌ها را جمع کنند؛ کاری که اگر مدیریتی پیشگیرانه وجود داشت، هرگز به این شکل نمی‌رسید.
از سوی دیگر، بسیاری از فروشندگان این بازار که عمدتاً از شهرهای اطراف می‌آیند، نه‌تنها تعهدی به حفظ محیط‌زیست این منطقه ندارند، بلکه با بی‌توجهی کامل به نظافت محل، سهم خود در تخریب طبیعت را ایفا می‌کنند.
وقتی شهروندان نسبت به عملکرد ضعیف شهرداری و شورای شهر اعتراض می‌کنند، نخستین واکنش مسئولان، نه پاسخگویی که برچسب تخریب‌گری و سیاسی‌کاری به مطالبه‌گران است. این در حالی است که سال‌هاست همین مدیریت شهری نتوانسته ساده‌ترین الگوی ساماندهی برای یک بازار هفتگی ارائه دهد.
اما این تنها گوشه‌ای از ماجراست؛
در یک گوشه دیگر، سگ‌های ولگرد آزادانه در شهر پرسه می‌زنند؛
در گوشه‌ای دیگر، پروژه میدان ورودی شهر بیش از یک‌سال است در وضعیت نیمه‌تمام رها شده؛
المان فانوس که هیچ نسبتی با هویت تاریخی یا بومی این منطقه ندارد، با هزینه‌ای قابل‌توجه ساخته شده؛
و در گوشه‌ای دیگر، بنرهای تبلیغاتی با وزش ساده‌ترین بادها از هم می‌درند؛ نمادی از کارهای بی‌برنامه و نمایشی.
و اماهای دیگر…
شورای محترم شهر، شما نمایندگان این مردم هستید. آیا وقت آن نرسیده دین خود را به آرایی که از مردم گرفته‌اید ادا کنید؟
آیا زمان آن نرسیده که به‌جای دفاع بی‌منطق از وضع موجود، طرحی واقعی برای اصلاح امور ارائه دهید؟
مدیریت شهری، جایی برای شعارهای زیبا و پوسترهای رنگی نیست؛ اینجا، میدان عمل است.
