بندر دیر، شهری ساحلی در جنوب استان بوشهر، روز سه شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ در حالی به ثبت جهانی به‌عنوان گرم‌ترین نقطه روی زمین رسید که ساکنان آن با سه مرتبه قطعی برق در گرمایی سوزان، نفس‌شان بند آمد. دمای هوای بالای ۵۰ درجه همراه با رطوبت بالا و نبود برق، شرایطی غیرقابل تحمل برای مردم رقم زد که حتی توصیف آن نیز دشوار است.
در این روز جهنمی، نه تنها خبری از برنامه‌ریزی برای مدیریت مصرف نبود، بلکه قطعی‌های مکرر برق در نقاط مختلف شهرستان دیر باعث ایجاد بحران در حوزه سلامت، معیشت، حمل‌ونقل و امنیت شد. مردم در گرمای طاقت‌فرسا بدون سیستم سرمایشی، در خانه‌هایی که شبیه کوره شده بودند، مانده بودند. کودکان خردسال، سالمندان، بیماران، همگی در شرایطی غیرانسانی گرفتار شدند.
در برخی مناطق، آب و تلفن نیز به‌دلیل قطعی برق دچار اختلال شد. مغازه‌ها و فروشگاه‌ها گزارش‌هایی از فساد گسترده مواد غذایی ارائه دادند، بسیاری از وسایل برقی گران‌قیمت مردم دچار آسیب شده و بخش بزرگی از کسب‌وکارهای محلی متوقف گردید. کارگران که برای استراحت نیم‌روزی به خانه برگشته بودند، با خاموشی مواجه شده و نتوانستند حتی دمی آرام بگیرند.
اکنون مردم جنوب کشور این سوال اساسی را مطرح می‌کنند: در چنین شرایطی چرا برق مناطقی که در دمای ۱ درجه بالای صفر زندگی می‌کنند، قطع نمی‌شود؟ آیا همان‌گونه که در زمستان برای صرفه‌جویی گاز، پویش «کم‌مصرفی» راه افتاد، زمان آن نرسیده که پویش «برق کمتر» برای مناطق سردسیر کشور هم به جریان بیفتد؟
آیا عدالت در توزیع انرژی تنها به زمستان خلاصه می‌شود؟ یا قرار است مردم جنوب کشور همچنان در اولویت آخر قرار گیرند؟
مردم شهرستان دیر دیگر تاب این بی‌عدالتی و بی‌تدبیری را ندارند. سکوت مسئولان استان بوشهر در این خصوص نیز جای پرسش دارد. شما کجایید؟ صدای مردم مظلوم جنوب را نمی‌شنوید؟ یا صدای کولرهای روشن در دفاتر خنک‌تان، فریاد تشنگی و خفگی مردم جنوب را به گوشتان نمی‌رساند؟
ما از پایگاه خبری سورا انتظار داریم که صدای خفه‌شده مردم بندر دیر در گرمای مرگبار و بی‌برقی و بی‌مسئولیتی باشید. این فریادها را جدی بگیرید، پیش از آنکه به فاجعه‌ای غیرقابل جبران بینجامد.
