کمتر از یک سال پیش، بندر دیر یکی از فرزندان هنرمند و شریف خود را از دست داد؛ پرهام هوشمند، هنرمندی که با دوربینش نه فقط تصویر، که روح زندگی جنوب را ثبت می‌کرد. او در قاب‌هایش، مردمان و طبیعت این خطه را با نگاهی عاشقانه و در عین حال واقع‌گرا به جهان معرفی کرد؛ از خورشید سرخ‌فام غروب‌های خلیج‌فارس گرفته تا دست‌های پینه‌بسته صیادان دیر.
پس از درگذشت نابهنگامش، مسئولان شهری، شورای فرهنگ و برخی مدیران شهرستانی در میان اشک و اندوه مردم وعده دادند که «نام پرهام» بر دیواری، میدانی، یا خانه فرهنگی در بندر دیر ماندگار شود. وعده‌هایی که در همان روزهای داغ و پر از سوگ شنیده شد؛ روزهایی که گمان می‌رفت مسئولان برای یک‌بار هم که شده، از مرز شعار عبور کنند.
اما امروز، در آستانه نخستین سالگرد فقدان او، نه تابلویی به نامش نصب شده و نه مکانی به یادش شکل گرفته است. پرهام هوشمند، در تمام سال‌هایی که در قید حیات بود، حتی یک بار نیز مورد تجلیل رسمی و شایسته قرار نگرفت؛ و حالا که دیگر در میان ما نیست، زودتر از آنچه باید، از فهرست دغدغه‌های مسئولان محو شده است.
با این‌همه، پرهام در قلب مردم جنوب و بسیاری از دوستداران هنر در سراسر ایران، زنده و جاویدان است. آثارش، مستندهای ارزشمند و قاب‌های منحصربه‌فرد از طبیعت و زندگی مردم، گنجینه‌ای ماندگار برای فرهنگ این سرزمین است. او سبکی داشت که تنها از دل دلباختگان این خاک برمی‌آید؛ سبکی که با آن، بندر دیر و جنوب ایران را نه‌تنها ثبت کرد، بلکه در قلب‌ها حک کرد.
امروز، اگرچه دیوارهای بندر دیر هنوز نام پرهام را بر خود ندارند، اما دیوار دل‌های مردم با تصاویر و یادش پوشیده شده است. و شاید، این ماندگاری مردمی از هر تابلوی رسمی پررنگ‌تر باشد؛ هرچند کوتاهی مسئولان در ثبت رسمی نامش، زخمی است که با گذر زمان التیام نخواهد یافت.
